10 oktober 2013

De not-tan-but-white sampler

Ik houd van wit op wit.

Krakend fris-witte dekens met mooie, ingehaakte patronen. Warme dekens in koel wit. Mijn droom is om ooit een mooie, open kast te hebben met allemaal witte, gehaakte dekens erin.
En nu mocht ik weer een exemplaar haken...

 Ik had in februari Aran afghans to crochet van Bonnie Barker gekocht, waarin echt wonderschone dekens staan. En de mooiste stond op de achterkant: de 'tan sampler'.



Een heerlijk ingewikkeld patroon, waarbij sommige toeren drie keer gehaakt werden, wat het proces heerlijk traag maakt. Lappen van 30 bij 30 centimeter, zodat je niet onder een zware, warme deken verpletterd dreigt te worden tijdens het haken. En binnen deze 900 vierkante centimeter volop afwisseling, waardoor het haakproces geen moment verveelt.

Langzaam begon de stapel witte lapjes te groeien, met een enorme groeispurt in de meivakantie. De Cotswolds bleken niet alleen een vruchtbare natuur te hebben, maar ook te geven.


In Nympsfield ben ik ook begonnen om de lappen aan elkaar te haken: door beide diktes met een kreeftsteek. Dit geeft een waanzinnig rijke, dikke richel tussen de vierkanten.

Ik moet echt zeggen dat alles aan deze deken me beviel, al kwam ik na wat rekenen tot de conclusie dat het me waarschijnlijk in totaal zo'n 130 uur zou kosten om hem te haken.
But who's counting?
Eigenlijk heeft dat voor mij alleen maar voordelen: zolang ik dekens haak als de ring-toss en deze deken, is mijn huis wat minder snel vol, omdat ze gewoon heel veel tijd kosten. Daarnaast zijn het reuze interessante patronen om te haken. Afwisselend, complex, en dus nooit saai. En wat ook niet onbelangrijk is: ze zijn wonderschoon.

Toen alle lappen aan elkaar zaten, werd het tijd om na te denken over de rand. Ik besloot de hele tweede helft van iedere lap in de rand te laten terugkomen. Dus ik begon vol goede moed:



Omdat je iedere toer twee of drie keer moet haken, en omdat de omtrek bijna zesenhalve meter is, was dit laatste 'klusje' nog een hele toer (om er maar eens een leuke woordspeling tegenaan te gooien).
En iedere keer als er een toer klaar was, ging de deken plat op de grond, om te controleren of de rand nergens ging bobbelen of trekken.




Halverwege de rand ineens dat moment: de rand was àf! Tot mijn onuitsprekelijke verbazing kon het na de eerste kabel eigenlijk met geen mogelijkheid nog mooier worden. Het werk was klaar. Het ei was gelegd. Er paste geen toer meer bij.
Dus ik heb afgehecht.



Gauw een foto voor op Facebook gemaakt, zelfs nog voor het wrochtsel de wasmachine inging.De golvende lijnen zijn door het blocken iets rechter geworden, maar het geheel blijft wat speelser dan het origineel.

Met deze deken ben ik echt heel blij. Hij heeft de ereplaats in mijn slaapkamer gekregen: op de rand van het bad. De plek waar de nieuwste/mooiste witte deken ligt. En ik denk niet dat hij daar heel binnenkort verdreven gaat worden. Nieuwere dekens zal het probleem niet zijn. Maar mooiere?

07 oktober 2013

Luchtig-warme hesjes


Omdat ik meestal een hemd aanheb, maar op school natuurlijk niet zoveel vlees mag tonen, ben ik dol op korte hesjes en jasjes die ik over een hemd heen kan gooien.
Anderhalf jaar gelden had ik deze al gemaakt, rond de zomervakantie heb ik er nog wat bijgemaakt.

Vlak voor we naar Engeland vertrokken heb ik deze hes gemaakt. Zwart (what's new?), luchtig en toch warm. Zolang het niet waait dan, want hij tocht uiteraard behoorlijk.



Deze is wonderschoon geworden, al zeg ik het zelf. De hals was wat te wijd, dus daar moest even creatief gedaan worden, maar nu is het een heerlijk 'gooi-maar-over-mijn-hoofdniemendalletje' geworden.
Tot mijn verbijstering vond een vriendin in Engeland de hes zo mooi, dat ze vroeg of ik een blauwe voor haar kon maken. Natuurlijk kon ik dat, dus twee dagen later mocht ik haar verblijden met dezelfde hes in het blauw.


Het is dat ik niet in deze kleur gezien wil worden, want eigenlijk is hij gewoon wonderschoon geworden.
De acryl was iets dunner dan de zwarte, maar zij is ook iets dunner an ik, dus dat kwam goed uit.
Al met al een patroon dat ik waarschijnlijk nog wel eens zal haken! Het was in ieder geval heerlijk om met de auto de Cotswolds door te karren met een gezellig haakwerkje erbij.

Na de vakantie heb ik nog een rode afgemaakt, die iets warmer is. Die moet maar blijven liggen tot de winter, want eerlijk gezegd is hij nu (en het is al dik herfst) eigenlijk nog veel te warm.






Inmiddels staat nummer vijf ook op de pen: een grijs exemplaar, dat wel tot over de heupen zal vallen. Niet om even aan te schieten over een hemd heen, maar om lekker in weg te duiken op koude winteravonden.
Maar ja: met gaten, dus alleen voor binnen!