Oma mag trots zijn

Het wiegje dat ik vorig jaar maakte, heeft allang een weg gevonden naar een kleindochter van mijn tante. Maar ik kon het niet laten, dus begon ik (zo snel we weer een botervlootje leeg hadden) aan een nieuwe. Een granny met een bloem werd het uitgangspunt.

Al snel had ik een lief wiegje dat half af was... en daar bleef het voor de verandering een paar maanden steken. Waar ken ik dat toch van? Ik ben bang dat het deze keer kwam doordat de kap van het wiegje een beetje groot uitviel. Nu is het een wiegje met een hoge kap, het lijkt dus niet meer op het origineel en ik werd daar wat verdrietig van.

Van de week vond ik het arme wiegje terug in een bloempot, waar ik hem een beetje verstopt had. En vanavond heb ik hem maar even afgemaakt. Het was nog geen hafuurtje werk, moet ik bekennen.

Ik ben wel per ongeluk ook al aan de volgende begonnen, want zo eentje die helemaal wit is... vind ik toch het allermooist.

Maar dan hier de op een na mooiste:

en de volgende is onderweg...